Ασχολούμενη με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, την ψυχιατρική, την κοινωνιολογία, την επικοινωνιολογία, τις πολιτικές επιστήμες και τις διεθνείς σχέσεις, καθώς και με την πνευματικότητα, έφτασα στο σημείο να ανακαλύψω, πως έχω τόσα ακόμη να μάθω, νέα ερωτήματα γεννούνται. Βλέπω πως η ζωή δεν σταματά ποτέ να μας διδάσκει. Θεωρώ πως η πνευματικότητα είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρωπιστικών επιστημών.
Ποιος μπορεί να αγνοήσει τον φαντασιακό κόσμο, τη διαίσθηση, την αρνητική ενέργεια, τα προφητικά όνειρα; Ακόμα και εκείνη την ελπίδα που κατοικεί μέσα μας, σαν μια μικρή φωνούλα που μας λέει πως όλα θα πάνε καλά. Συχνά ακούμε ότι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα, μια συνεχής αναζήτηση και απόκτηση γνώσεων. Όλες οι εμπειρίες μας είναι εδώ για να μας διδάξουν κάτι. Ένας απολύτως υλικός κόσμος είναι ένας δυστυχισμένος κόσμος.
Η σύγχρονη ιατρική, κατά τη γνώμη μου, αντιμετωπίζει λανθασμένα το άτομο σαν μια μηχανή προς επιδιόρθωση, παρέχοντας φαρμακευτική αγωγή ή εφαρμόζοντας χειρουργικές διαδικασίες, απομονώνοντας το άτομο από τον ψυχικό πόνο. Πολλές έρευνες έχουν αποκαλύψει την άμεση σύνδεση του ψυχικού πόνου με τις πιο θνησιγενείς παθήσεις. Για παράδειγμα, το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου έχει ως κύριο προδιαγνωστικό παράγοντα το άγχος, ενώ η παχυσαρκία και το κάπνισμα έρχονται σε δεύτερη και τρίτη θέση, αντίστοιχα. Σχετικά με τον καρκίνο, πολλοί επιστήμονες κατατάσσουν τις ενοχές ως το πιο ισχυρό συναίσθημα που συμβάλλει στην εκδήλωση και τη μη ίασή του. Εδώ χρειάζεται να δοθεί περαιτέρω προσοχή, καθώς οι ενοχές δεν σημαίνουν απαραίτητα ότι «μας τρώνε» επειδή κάναμε κάτι κακό σε κάποιον, αλλά μπορεί να μας τρώνε επειδή επιτρέψαμε σε άλλους να μας κάνουν κακό, ή επειδή δεν προστατέψαμε τον εαυτό μας όταν χρειαζόταν.
Θεωρώ σκόπιμο το άτομο να αντιμετωπίζεται ως ολότητα και όχι ως αποκομμένα κομμάτια ενός παζλ